تاریخچه شهر پوکت

پوکت (/ˌpuːˈkɛt/؛ تایلندی: ภูเก็ต، [pʰūː.kèt] ⓘ، مالایی: بوکیت یا تونگکا) یکی از استان های جنوبی (چانگوات) تایلند است. این جزیره از جزیره پوکت، بزرگترین جزیره کشور، و 32 جزیره کوچکتر دیگر در سواحل آن تشکیل شده است. در سواحل غربی سرزمین اصلی تایلند در دریای آندامان قرار دارد. جزیره پوکت از شمال با پل ساراسین به استان فانگ نگا متصل می شود. نزدیکترین استان بعدی کرابی است که در شرق خلیج فانگ نگا قرار دارد.

استان پوکت دارای مساحت 576 کیلومتر مربع (222 مایل مربع) است که کمی کمتر از وسعت سنگاپور است و دومین استان کوچک تایلند است. این جزیره در یکی از مسیرهای تجاری اصلی بین هند و چین قرار دارد و در فهرست کشتی های خارجی تجار پرتغالی، فرانسوی، هلندی و انگلیسی به طور مکرر ذکر شده است، اما هرگز توسط یک قدرت اروپایی مستعمره نشد. قبلاً ثروت خود را از قلع و لاستیک و اکنون از گردشگری به دست می آورد.

نام گذاری
چندین مشتق احتمالی از نام نسبتاً جدید "پوکت" وجود دارد (که دیگراف ph نشان دهنده /pʰ/ است). یکی از نظریه ها این است که از کلمه بوکیت (جاوی: بوکیت) در زبان مالایی به معنای "تپه" گرفته شده است، زیرا این جزیره از دور شبیه تپه به نظر می رسد.

پوکت قبلاً با نام Thalang (ถลาง Tha-Laang) شناخته می شد که از مالایی قدیمی Telong ( تلوغ‎) به معنای "شنل" گرفته شده است. بخش شمالی استان که محل استقرار پایتخت قدیم بوده، هنوز از این نام استفاده می‌کند. در منابع غربی و نمودارهای ناوبری، آن را به عنوان Junk Ceylon یا Junkceylon می‌شناختند .

تاریخ
سفیر فرانسه شوالیه دو شومون با پادشاه نارای :
قرن 16-18: تماس اروپایی  :
کاوشگر پرتغالی فرنائو مندس پینتو در سال 1545 وارد سیام شد. گزارش‌های او از این شهر فراتر از آیوتایا است و شامل گزارش مفصلی از بنادر در جنوب پادشاهی نیز می‌شود. پینتو یکی از اولین کاوشگران اروپایی بود که جزییات پوکت را در گزارش های سفر خود شرح داد. او از این جزیره به عنوان "Junk Ceylon" یاد کرد، نامی که پرتغالی ها در نقشه های خود برای جزیره پوکت استفاده می کردند و هفت بار در گزارش های خود این نام را ذکر کردند. پینتو گفت که Junk Ceylon بندری است که کشتی‌های تجاری به طور منظم برای تدارکات و آذوقه توقف می‌کنند. با این حال، در اواسط قرن شانزدهم کشتی های تجاری این جزیره را بدلیل دزدان دریایی و اغلب دریاهای ناآرام ار حرکت به سمت این شهر خودداری می کردند. پینتو چندین شهر بندری دیگر را در گزارش های خود ذکر کرده است، از جمله پاتانی و لیگور، که ناخون سی تامارات امروزی است.

در قرن هفدهم، هلندی‌ها، انگلیسی‌ها و پس از دهه 1680 فرانسوی‌ها فرصتی برای تجارت با Junk Ceylon که منبع غنی قلع بود، رقابت کردند. در سپتامبر 1680، یک کشتی از شرکت هند و فرانسه از جزیره بازدید کردند و با محموله کامل قلع آنجا را ترک کردند.
یک یا دو سال بعد، پادشاه سیامی، نارای، که به دنبال کاهش نفوذ هلندی و انگلیسی بود، که یک  پزشک فرانسوی، برادر رنه شاربونو، از اعضای هیئت سیام انجمن مأموریت‌های اترانگیر، را به عنوان فرماندار معرفی کرد. شاربونو تا سال 1685 به عنوان فرماندار باقی ماند.

عمارت شیک چینی-پرتغالی در شهر پوکت
در سال 1685، پادشاه نارای انحصار قلع فرانسه در پوکت را به سفیرشان، شوالیه دو شومون، تأیید کرد. ، فرانسوی ها پس از انقلاب سیامی در سال 1688 از سیام اخراج شدند. اشغال جزیره به هیچ نتیجه ای منجر نشد و دفارگز در ژانویه 1690 به پودوچری بازگشت.

1785: تهاجم برمه
قبل از حمله برمه ای ها به تالانگ در سال 1785 در خلال "جنگ های نه ارتش"، فرانسیس لایت، کاپیتان کمپانی هند شرقی (و بعداً بنیانگذار پنانگ)، که برای چند سال در جزیره مستقر بود، به اداره محلی اطلاع داد که او نیروهای برمه ای را مشاهده کرده بود که برای حمله آماده می شدند. فرماندار نظامی جزیره به تازگی مرده بود، بنابراین برمه ای ها فکر کردند که می توان آن را به راحتی تصرف کرد. فو یینگ چان، بیوه فرماندار فوت شده بود و خواهرش موک (คุณมุก) به زنان جزیره دستور داد که لباس سرباز بپوشند و روی دیوارهای شهر تالنگ آماده باشند. برمه ای ها به دلیل قدرت دفاعی قابل تصور حمله ی خود را متوقف کردند و با توجه به کمبود منابع، عقب نشینی کردند و پس از یک ماه محاصره کوتاه مدت پایتخت ، برمه‌ها در 13 مارس 1785 مجبور به عقب‌نشینی شدند.

قرن 19-20
در طول سلطنت پادشاه چولالانگکورن (راما پنجم) از 1 اکتبر 1868 تا 23 اکتبر 1910، پوکت مرکز اداری استان های جنوبی تولید کننده قلع شد. ویژگی سلطنت او مدرن سازی سیام، اصلاحات دولتی و اجتماعی، و امتیازات ارضی به بریتانیایی ها و فرانسوی ها بود. از آنجایی که سیام توسط توسعه طلبی غربی تهدید می شد، چولالانگکورن موفق شد سیام را از استعمار نجات دهد.
در سال 1876، کارگران معدن چینی در پوکت و استان‌های اطراف آن شورش کردند. این به دلیل قیمت پایین قلع و سیاست مالی سختگیرانه دولت بود.
در سال 1933 مونتون پوکت (มณฑลภูเก็ต) منحل شد و پوکت تبدیل به یک استان شد.

قرن 21 (2001-اکنون)
در 26 دسامبر 2004 ، پوکت و سایر مناطق مجاور در سواحل غربی تایلند در اثر سونامی ناشی از زلزله سوماترا در اندونزی آسیب دیدند. امواج چندین منطقه پرجمعیت در منطقه را ویران کرد و تا 5300 نفر را در تایلند و دویست هزار نفر دیگر را در مناطق جنوب و جنوب شرق آسیا کشت.حدود 250 نفر از جمله گردشگران خارجی در پوکت کشته شدند. تقریباً تمام سواحل اصلی در سواحل غربی پوکت، به ویژه کامالا، پاتونگ، کارون و کاتا آسیب‌های عمده‌ای را متحمل شدند و آسیب‌هایی به استراحتگاه‌ها و روستاهای سواحل جنوبی جزیره وارد شد. در دسامبر 2006، تایلند اولین شناور از 22 شناور تشخیص سونامی را به عنوان بخشی از یک سیستم هشدار منطقه ای در اطراف اقیانوس هند راه اندازی کرد. شناورهای اعماق دریاهای متصل به ماهواره در 1000 کیلومتری (620 مایل) دور از ساحل، تقریباً در میانه راه بین تایلند و سریلانکا شناور هستند.
در اوایل سال 2020، همه گیری کووید-19 به پوکت رسیده بود. با این حال، در ماه مارس، پوکت و بقیه مناطق جنوبی تایلند با استناد به آغاز دستورات ماندن در خانه، اجبار ماسک و فاصله گذاری اجتماعی و قرنطینه شد، در حالی که در مهار ویروس در  صنعت گردشگری، نسبتا موفق بود. اقتصاد به شدت تحت تاثیر کویید قرار گرفت.

جغرافیای پوکت : 

پوکت بزرگترین جزیره تایلند است. این شهر در دریای آندامان در جنوب تایلند واقع شده است. این جزیره بیشتر کوهستانی است و رشته کوهی در غرب جزیره از شمال به جنوب دارد. کوه‌های پوکت انتهای جنوبی رشته کوه پوکت را تشکیل می‌دهند که در 440 کیلومتری (270 مایل) از کرا ایستموس قرار دارد.


جمعیت پوکت : 
جمعیت پوکت در سال 2000 ، 249446 نفر بود که در سرشماری ده ساله در سال 2010 به 525709 افزایش یافت که بالاترین نرخ رشد در کل استان ها در سراسر کشور با 7.4 درصد در سال است. در حال حاضر حدود 600000 نفر در پوکت زندگی می کنند،که در میان آنها  مهاجران خارجی  ثبت شده است .

پوکت تقریباً 863 کیلومتر (536 مایل) جنوب بانکوک است و مساحتی معادل 543 کیلومتر مربع (210 مایل مربع) را به استثنای جزایر کوچک پوشش می دهد. جزایر دیگر عبارتند از: کو لونه 4.77 کیلومتر مربع (1.84 مایل مربع)، کو ماپرائو 3.7 کیلومتر مربع (1.4 مایل مربع)، کو ناکا یای 2.08 کیلومتر مربع (0.80 مایل مربع)، کو راچا نوی 3.06 کیلومتر مربع (1.18 مایل مربع)، Ko Racha Yai 4.5 کیلومتر مربع (1.7 مایل مربع) و دومین بزرگ، Ko Sire 8.8 کیلومتر مربع (3.4 مایل مربع) است.
طول جزیره، از شمال به جنوب، 48 کیلومتر (30 مایل) و عرض آن 21 کیلومتر (13 مایل) است.
مزارع جنگلی، و روغن نخل 60 درصد جزیره را پوشش می دهند.  غرب پوکت چندین سواحل شنی دارد. شواحل شرقی اکثرا گل آلود هستند . در نزدیکی جنوبی‌ترین نقطه، Laem Phromthep (تایلندی: แหลมพรหมเทพ، "دماسه برهما")، یک منظره زیبا قرار دارد. در شمال پوکت ، محدوده کوهستانی جزیره، منطقه شکار ممنوع Khao Phra Thaeo قرار دارد که بیش از 20 کیلومتر مربع از جنگل های بارانی را محافظت می کند. سه قله مرتفع این منطقه عبارتند از: Khao Prathiu (384 متر (1260 فوت))، Khao Bang Pae با ارتفاع 388 متر (1273 فوت) و Khao Phara با ارتفاع 422 متر (1385 فوت). پارک ملی سیرینات در ساحل شمال غربی در سال 1981 برای حفاظت از منطقه ای به وسعت 90 کیلومتر مربع (35 مایل مربع) (68 کیلومتر (42 مایل) منطقه دریایی، از جمله ساحل نای یانگ که لاک پشت های دریایی در آن تخم می گذارند، تأسیس شد.[22]  مساحت کل جنگل 113 کیلومتر مربع (44 مایل مربع) یا 20.6 درصد مساحت استان است.


آب و هوا
بر اساس طبقه بندی آب و هوای کوپن، پوکت دارای آب و هوای گرمسیری موسمی (Am) است. به دلیل نزدیکی به خط استوا،تغییرات دمایی کمی در پوکت وجود دارد ،  میانگین دمای این شهر 32 درجه سانتیگراد (90 درجه فارنهایت) و کمترین دمای آن 25 درجه سانتیگراد (77 درجه فارنهایت) است. پوکت دارای یک فصل خشک است که از دسامبر تا مارس ادامه دارد و یک فصل مرطوب که هشت ماه باقی مانده را پوشش می دهد. با این حال، مانند بسیاری از شهرهایی که دارای آب و هوای موسمی استوایی هستند، پوکت حتی در فصل خشک خود نیز مقداری بارندگی را مشاهده می‌کند.

جمعیت شناسی :

مانند اکثر نقاط تایلند، اکثریت جمعیت آن بودایی هستند، اما تعداد قابل توجهی از مسلمانان (20 درصد) در پوکت وجود دارد که عمدتاً از نوادگان مردمان استرالیایی اصلی جزیره هستند. در میان مسلمانان، بسیاری از تبار مالایی هستند. مردم از اصل و نسب چین جمعیت بیشتری را تشکیل می دهند که بسیاری از آنها فرزندان معدنچیانی هستند که در قرن نوزدهم به پوکت مهاجرت کردند.
Peranakans که در زبان محلی به عنوان "Phuket Babas" شناخته می‌شوند، بخش عادلانه‌ای از اعضای جامعه چینی را تشکیل می‌دهند، به‌ویژه در میان کسانی که با پراناکان‌های Penang و Malacca پیوندهای خانوادگی دارند.

تعداد مردم جزیره پوکت در طول فصل سفر به بیش از یک میلیون نفر می رسد، زیرا گردشگران عمدتاً از غرب اروپا، چین، روسیه و ایالات متحده در نزدیکی کریسمس به پوکت می روند.

اقتصاد : 

استخراج قلع منبع اصلی درآمد این جزیره از قرن شانزدهم تا اتمام آن در قرن بیستم بود. در دوران مدرن، اقتصاد پوکت بر دو ستون استوار است: مزارع و گردشگری.

از دهه 1980، سواحل شنی در ساحل غربی جزیره به عنوان مقاصد گردشگری توسعه یافته اند که پاتونگ، کارون و کاتا از محبوب ترین آنها هستند. از زمان سونامی سال 2004، تمام ساختمان ها و جاذبه های آسیب دیده بازسازی شده اند. پوکت به شدت در حال توسعه است و تعداد زیادی هتل، آپارتمان و خانه جدید در دست ساخت است.

در جولای 2005، پوکت به عنوان یکی از پنج مقصد برتر بازنشستگی جهان توسط مجله فورچون انتخاب شد.

در سال 2017، پوکت حدود 10 میلیون بازدید کننده داشت که بیشتر آنها خارجی بودند و چین بیشترین بازدیدکننده را داشت. گردشگران حدود 385 میلیارد بات درآمد ایجاد کردند که تقریباً 14 درصد از 2.77 تریلیون بات درآمد کل کشور است.

نیمه اول سال 2019 شاهد کاهش تعداد گردشگرانی بود که از پوکت بازدید می کردند، نرخ اشغال هتل ها را کاهش داد و منجر به افزایش رقابت قیمت شد. کاهش تعداد گردشگران، همراه با عرضه بیش از حد اتاق های هتل، ریشه این مشکل است. با وجود کاهش تعداد، اداره گردشگری تایلند (TAT) ادعا می کند که درآمدهای گردشگری در نیمه اول سال 2019 3.1 درصد افزایش یافته است.

مشخص نیست که پوکت چند اتاق در هر هتل دارد. آکسفام می گوید 60000 اتاق هتل برای 9.1 میلیون بازدید کننده سالانه دارد.[
بانکوک پست در سپتامبر 2019 گزارش داد که پوکت دارای 600 هتل با 40000 اتاق است. سه هفته قبل از آن اعلام شد که پوکت 93941 اتاق هتل دارد، به استثنای ویلاها و هاستل ها، و پیش بینی می شود که 15000 اتاق دیگر تا سال 2024 در دسترس باشد.

حمل و نقل : 

هوایی : 

فرودگاه بین المللی پوکت (HKT) توسعه 5.7 میلیارد بات (185.7 میلیون دلار آمریکا) را در سپتامبر 2012 آغاز کرد که برای تکمیل در 14 فوریه 2016 برنامه ریزی شده بود. این فرودگاه ظرفیت جابجایی سالانه خود را از 6.5 میلیون به 12.5 میلیون مسافر افزایش می دهد و یک ترمینال مسافری بین المللی جدید اضافه می کند. 

ریل
در حال حاضر هیچ خط ریلی به پوکت وجود ندارد.


حمل و نقل شهری
سونگ تیو یک روش حمل و نقل رایج در پوکت است. آهنگ‌های پوکت بزرگتر از آنهایی هستند که در سایر مناطق تایلند یافت می‌شوند. سونگ تیو ارزان ترین روش حمل و نقل میان شهر ها و استان ها  می باشد. خدمات اتوبوس معمولی و تاکسی های موتوری نیز وجود دارد. . توک‌توک‌های سنتی جای خود را به وانت‌های کوچکی داده‌اند که اکثراً قرمز هستند و برخی زرد یا سبز هستند. تاکسی های خودرویی در پوکت بسیار گران هستند و بین شهرها نرخ ثابتی دارند. اتوبوس های خصوصی از فرودگاه به شهر پوکت و سواحل اصلی در دسترس هستند. اغلب توسط مردم محلی توصیه می شود که از شرکت اشتراکی سواری Grab استفاده کنند.


اتوبوس
ایستگاه اتوبوس پوکت 2 ترمینال BKS، مرکز ورود و خروج اتوبوس ها به بانکوک و سایر شهرها و استان های بزرگ تایلند است. این مجتمع که در چهار کیلومتری شمال مرکز شهر و بندر پوکت واقع شده است، بزرگ و مدرن است و با حمل و نقل با توک توک، تاکسی متر، تاکسی موتور سیکلت، سانگ تیو یا اتوبوس محلی به سواحل و استراحتگاه های جزیره ارتباط برقرار می کند. اتوبوس های برنامه ریزی شده روزانه از شرکت های خصوصی و دولتی از ایستگاه های ترمینال مو چیت بانکوک و جنوب به پوکت می روند.

تراموا
سازمان حمل و نقل سریع انبوه تایلند (MRTA) در سال 2018 اعلام کرد که مناقصه برای ساخت یک شبکه تراموا به طول 60 کیلومتر و 23 ایستگاه در پوکت در سال 2020 آغاز خواهد شد. تراموا 39 میلیارد بات بخشی از دولت خصوصی است. 
قایق های فرابر و ترابری
 قایق های ترابری وجود دارند که پوکت را به جزایر همسایه فی فی و کوه لانتا متصل می کنند. کشتی‌ها هر روز از اسکله راسادا و اسکله تونسای حرکت می‌کنند و خدمات آن ها هر سال گسترش می‌یابد. میانگین قیمت بلیط یک طرفه از 300 تا 1500 THB متغیر است.

گردشگری : 

بودای بزرگ پوکت :
مجسمه گوتاما بودا در حالت نشسته (ماراویچایی: มารวิชัย) است و 45 متر (148 فوت) ارتفاع و 25.45 متر (83.5 فوت) عرض دارد. از بتن ساخته شده و با سنگ مرمر سفید برمه ای پوشیده شده است. مجسمه بودای اصلی معبد Wat Kitthi Sankaram (وات کاتا) رو به خلیج Ao Chalong قرار دارد. این مجسمه در سال 2008 توسط سامدت فرا یاناسانگوون، پدرسالار عالی تایلند، "گنجینه بودایی پوکت" اعلام شد.

بنای یادبود دو قهرمان (อนุสาวรีย์วีรสตรี) : مجسمه یادبود Thao Thep Kasattri (Kunying Mookri Sun78) و Thao Thep Kasattri (Kunying Mookri reinthon) مهاجمان برمه
موزه ملی :
Thalang (พิพิธภัณฑสถานแห่งชาติ ถลาง)، در سال 1985، در سالگرد 200 سالگی جنگ Thalang تأسیس شد.
هات کارون : (หาดกะรน) دومین سواحل بزرگ توریستی پوکت است که تقریباً 20 کیلومتر (12 مایل) از شهر فاصله دارد.

 On Hotel در مرکز شهر پوکت که در فیلم ساحل با لئوناردو دی کاپریو در سال 2000 نمایش داده شد.
آکواریا پوکت در 24 آگوست 2019 افتتاح شد.
ساحل آزادی، یکی از زیباترین سواحل جزیره، با ماسه های سفید نرم و فوق العاده نرم و آب های آبی شفاف. تنها چند دقیقه با ساحل پاتونگ فاصله دارد و با قایق یا پیاده روی قابل دسترسی است.
یک سفر یک روزه به جزایر فی فی زمانی که از پوکت با قایق تندرو حرکت می کنید حدود 50 دقیقه طول می کشد و این جزایر منظره زیبایی هستند که ارزش دیدن را دارد.

فرهنگ محلی :
نمایشگاه Thao Thep Krasattri و Thao Si Sunthon (งานท้าวเทพกระษัตรี - ท้าวศนรี در 1 مارس برگزار می شود) برای بزرگداشت دو قهرمانی که مردم تالنگ را برای دفع مهاجمان برمه گرد هم آوردند.
فستیوال خدایان نه امپراتور :
(هوکین: 九皇勝會؛ Kiú-Hông Sēng-Huē یا 九皇爺، Kiú-Hông Iâ) همچنین در میان چینی‌های محلی پوکت به عنوان جشنواره گیاه‌خواری (هوکین: 食菜hà-tsia; ؛ تایلندی: เทศกาลกินเจ (กินผัก-เจี๊ยะฉ่าย) در اوایل ماه اکتبر تا پایان ماه سپتامبر چین برگزار می شود. ساکنان جزیره پوکت با اصل و نسب چینی خود را متعهد به رژیم گیاهخواری 9 روزه می کنند، نوعی پاکسازی که اعتقاد بر این است که سال آینده را بدون دردسر می کند. این جشنواره با چندین نمایش زاهدانه، از جمله راه رفتن آتش و بالا رفتن از نردبان‌های تیغه‌ای تیز مشخص می‌شود.

جشنواره ارواح :
(هوکین: 普渡節؛ Phóo-tōo-tseh، نام کامل: 盂蘭盆勝會؛ Û-lân-phûn Sēng-Huē)، در روز وسط هفتمین ماه قمری چین برگزار می شود. ذاتی جشنواره ارواح پرستش اجداد است. فعالیت‌ها شامل تهیه نذورات، سوزاندن عود، و سوزاندن کاغذ جوس، شکل پاپیه ماشه از اقلام مادی مانند لباس، طلا و سایر کالاها برای ارواح بازدیدکننده است. وعده های غذایی مفصل (اغلب گیاهی) با صندلی های خالی برای هر یک از متوفیان خانواده سرو می شود. جشن‌های دیگر ممکن است شامل خرید و رها کردن قایق‌های کاغذی مینیاتوری و فانوس‌های روی آب باشد که به معنای جهت دادن به روح‌های گمشده است.
Regatta Cup Phuket King (งาน แข่ง เรือ ใบ ชิง ถ้วย ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน ราชทาน) استراحتگاه ساحلی کاتا میزبان قایق‌بازان، عمدتاً از کشورهای همسایه است که برای کسب غنائم رقابت می‌کنند.

سه‌گانه لاگونا پوکت :
(ลากูน่าภูเก็ตไตรกีฬา) هر دسامبر برگزار می شود. مسابقات سه گانه (یک شنای 1800 متری (5900 فوتی)، یک مسابقه دوچرخه سواری 55 کیلومتری (34 مایلی) و یک دوی 12 کیلومتری (7.5 مایلی) و یک دوی سرگرم کننده به طول 6 کیلومتر (3.7 مایل)) ورزشکاران را از سراسر جهان به خود جذب می کند.

نمایشگاه سفر پوکت :
که از اول نوامبر شروع می شود، معمولاً کارناوال پاتونگ نامیده می شود، از محلی که جشن ها در آن برگزار می شود. رژه های رنگارنگ، رویدادهای ورزشی، و مسابقات زیبایی برای گردشگران خارجی از فعالیت های اصلی هستند. یک جشنواره محبوب، افتتاحیه کارناوال پاتونگ، بیش از 30000 گردشگر خارجی و تایلندی را به خود جلب کرد.
جشنواره شناور قایق چائو لو (کولی دریایی) :
در اواسط سال ششم و یکم قمری برگزار می شود. روستاهای کولی دریایی در راوایی و ساپم مراسم خود را در روز سیزدهم برگزار می کنند. Ko Si-re در 14 جشن می گیرد. و Laem La (شرق پل در نوک شمالی پوکت) در 15th. مراسم‌هایی که بر روی مکان قایق‌های کوچکی که شبیه به فستیوال تایلندی Loi Krathong هستند متمرکز است، در شب برگزار می‌شود و هدف آن‌ها دور کردن شر و آوردن شانس خوب است.
هفته دوچرخه و متور سواری پوکت :
بزرگترین رویداد موتورسواری در آسیا است. موتورسواران با موتورسیکلت های خود و تماشاگران بسیاری از کشورهایی مانند فرانسه هر ساله در این رویداد شرکت می کنند. نکات برجسته این رویداد شامل نمایشگاه موتور سیکلت، رژه دوچرخه سواری برای صلح، مسابقات دوچرخه سفارشی، سرگرمی زنده، مسابقه هفته دوچرخه آقای پوکت، لوازم جانبی دوچرخه و پوشاک از فروشندگان محلی و بین المللی است.